Luis Solano: „Moją misją jest czytanie złych książek, aby inni mogli czytać dobre”.

Był maj 2005 roku , a w hiszpańskich księgarniach , pośród kilkudziesięciu nowości tego miesiąca, pojawiły się dwa różne tytuły: W poszukiwaniu barona Corvo i W poszukiwaniu miłości, wydane przez nieznaną wytwórnię Libros del Asteroide . Za tymi kopiami stał wyjątkowy człowiek: miał wykształcenie prawnicze, specjalizował się w administracji biznesowej i pracował w Barcelonie dla Planety nad projektem związanym z e-bookami. Dysponując tym kapitałem i odrobiną pieniędzy, zaczął wydawać książki, które, ponad wszystko, chciał ... Nazywa się Luis Solano i dwie dekady później jest zadowolony z podróży. Opublikował ponad dwieście książek , które lubi, przygodę, na którą postawił wszystkie oszczędności, przekształcił w firmę zatrudniającą kilka osób, a przede wszystkim jest szczęśliwy.

Solano przybył do Buenos Aires tuż przed Targami Książki, aby zacieśnić więzi swojego wydawnictwa z czytelnikami, autorami i księgarzami po tej stronie oceanu. Pomimo wzlotów i upadków argentyńskiej gospodarki, firma angażuje się w działalność na tym rynku, który ją interesuje, choć jest on bardziej skomplikowany niż rynek meksykański, gdzie również dystrybuuje swój katalog. Książki amerykańskiej dziennikarki i reżyserki Nory Ephron oraz Rachel Cusk , z niecierpliwością oczekiwane przez jej czytelników; Niezapomniany Hamnet , autorstwa Irlandki Maggie O'Farrell , oraz wiele innych książek stanowią godną pozazdroszczenia kolekcję.

W barze w Palermo, opustoszałym, bo zamykanym przed południem, Solano rozmawiał z Clarín o tych książkach, połączonych zbiorową opaską, kunsztownym wykonaniem i drobnymi kwiatami jako znakiem rozpoznawczym – dziełem Katalończyka Enrica Jardíego.

– Studiował prawo, a następnie administrację biznesową. Dlaczego warto poświęcić się książkom?

– Jako dziecko uwielbiałem czytać, a książki nadal odgrywały ważną rolę, nawet podczas studiów prawniczych. Lubiłem też pisać, ale uważałem, że nie mam wystarczającego talentu, więc nie przyszło mi do głowy, że mógłbym zrobić karierę zawodową w tym świecie, ponieważ studiowanie literatury dawało niewiele możliwości zawodowych. Literatura mogła być więc moim hobby, więc po ukończeniu studiów zdecydowałem się na studia magisterskie z zakresu administracji biznesowej, co pozwoliło mi na lata pracy w doradztwie i start-upach związanych ze światem telekomunikacji. Dzięki tej pracy trafiłam do Planety, aby pomóc im w wydaniu e-booka. To doświadczenie pomogło mi zrozumieć mechanizmy ekonomiczne stojące za światem książek i pomyślałem, że mogę spróbować: „Zainwestuję te oszczędności tutaj przez kilka lat. Jeśli pójdzie dobrze, świetnie, a jeśli nie, to nic wielkiego” – powiedziałem sobie. Po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że znalazłem swoje powołanie.

– Mówisz, że w Planecie miałaś okazję poznać branżę księgarską. Jak wyglądał ten biznes i jak bardzo się zmienił?

– Sytuacja gospodarcza jest dość stabilna. W Hiszpanii zniżka wynosi około 55%. Wydawca otrzymuje pozostałe 45%, z czego 10% trafia do autora, a on zatrzymuje 35% ceny sprzedaży. Oznacza to, że musisz opłacić redakcję, wydrukować książkę, wypłacić zaliczki autorom kolejnych książek i inne wydatki. Jeśli mówimy o powieści zagranicznej, trzeba wydrukować 3000 egzemplarzy i sprzedać połowę, żeby była opłacalna. Jeśli to pisarz hiszpański i ma nakład 700 lub 800 egzemplarzy, być może uda mi się odzyskać inwestycję. Mimo wszystko, kiedy zakładałam wydawnictwo, wiedziałam, że nie chodzi o to, by się wzbogacić, ale że mogę zarobić na życie, robiąc coś, co sprawia mi przyjemność. Od tamtej pory wszystko szło dobrze. Dwadzieścia lat później mamy w wydawnictwie ośmioosobowy zespół i wszystko idzie dobrze. Tym, co zmieniło się w tym czasie, nie jest tyle sytuacja gospodarcza w tym sektorze, która pozostaje dość stabilna, co sposób dystrybucji książek i konkurencja, z jaką się mierzą. Kiedy zaczynaliśmy wydawać książki w Hiszpanii, istniało pięć kanałów telewizyjnych, nie było mediów społecznościowych, a większość mediów miała formę drukowaną. Obecnie jednak praktycznie wszystkie informacje konsumujemy cyfrowo, telewizja jest transmitowana strumieniowo, a media społecznościowe stały się normą. Wydawcy mają jednak to szczęście, że czytanie nadal stanowi dla ludzi azyl, pozwalający im odizolować się od hałasu generowanego przez świat cyfrowy. A poza tym musimy nadal szukać książek i lektur, które rozjaśnią czytelnikowi teraźniejszość, pomogą mu o niej myśleć i działać lepiej.

– Choć rynek ma tendencję do podziału na gatunki literackie, grupy wiekowe, mężczyzn i chłopców, Ty utrzymujesz jedną kolekcję. Ponieważ?

– Od samego początku wydawnictwo było pomyślane jako wydawca, który chciał produkować literaturę, czyli książki, które miały wartość literacką. Pomysł, który miałem i nadal mam, jest taki, że czytelnik, idąc do księgarni, oczekuje, że opowie mu się jakąś historię. A Libros del Asteroide to wydawnictwo, które sprzedaje książki opowiadające dobre historie, i nie ma sensu dzielić go na segmenty ani stosować innego projektu w zależności od tego, czy historia jest oparta na prawdziwych wydarzeniach, czy też została całkowicie wymyślona. Dlatego istnieje tylko jedna kolekcja. Innym powodem jest to, że wydawca chce wydawać mało, ale dobrze. Rocznie wydajemy od 21 do 22 książek i chcemy utrzymać ten poziom (od 20 do 25), co może wydawać się dużo, ale w rzeczywistości jest to za mało dla wydawnictwa, które istnieje tak długo. Gdybyśmy nagle zaczęli publikować eseje lub bardzo dobrze udokumentowane biografie, liczące tysiąc stron, byłaby to zupełnie inna książka i zapewne trzeba by ją było opublikować w innym zbiorze. Ale to, co robimy, jest bardzo dobre, wzajemnie powiązane, bardzo dobrze zintegrowane w ramach tej samej kolekcji i byłoby szkoda przenosić je do innej kolekcji. Juan Ramón Jiménez przytoczył bardzo ciekawy cytat, który mówi, że w różnych wydaniach książki mówią różne rzeczy. Oznacza to, że fakt, iż zostały one zaprezentowane w tym zbiorze, sprawia, że ​​typ lektury, którą proponujesz czytelnikowi, jest określony.

– Kto wybiera książki i w jaki sposób tworzycie spójną serię z tak różnymi autorami?

– Kuratorstwo nadal pozostaje moje. Mam czytelników, którzy współpracują ze mną od dłuższego czasu, a także kogoś, kto pracuje i mieszka na Majorce, i trochę ze mną współpracuje, ale ostatecznie to ja podejmuję decyzje dotyczące publikacji. Kiedy mam wątpliwości co do czegoś, pytam o to swój zespół i omawiamy, ale to ja muszę być podekscytowany książką. Dlatego szukam książek fabularnych, takich, które choć trochę otwierają mi oczy na nowe realia, na nowe sposoby patrzenia na świat. Podstawową cechą redaktora jest ciekawość, a ja jestem osobą bardzo ciekawą. Interesuje mnie zadawanie sobie pytania, dlaczego rzeczy dzieją się w określony sposób, chcę zrozumieć, dlaczego rzeczy się dzieją, zwracam uwagę na wszystko, co wydaje mi się nowe i dzielę się swoim entuzjazmem do nowych rzeczy z innymi. W tym sensie widzę coś w ewolucji katalogu, co również wiąże się z faktem, że moje życie się zmienia i rzeczy, które mnie interesują, również się zmieniają, chociaż moim zadaniem jako redaktora jest zawsze czytanie złych książek, aby inni mogli przeczytać dobre.